اشعار

آئـیـنـه ای و سـهــم دلـت آه مـی شـود            وقتی که هم نوای غـمت چاه می شود

غـرق عزای فـاطمه هستی هـنوز که            ايـنـقـدر ناله های تو جـانکـاه می شود

در چشمهات طاقت ماندن نمانده است            شب رفتني شده ست و سحرگاه می شود

خـون سرت دهد به زميـن بـاز آبــرو            وقـت ظـهـور سـرّ فـدیـنــاه مـی شــود

تو مي روي و دست يتيمان تو چه زود            از آسـتـان لـطـف تو کـوتــاه می شـود

امروز اگر که فرق شما را شکسته اند            در کـربـلا چه با سـر آن ماه می شود

در ازدحـام نـیـزه و شمشیـرها سرش            آمـــادۀ ســـلــوک الــی الله مــی شــود

از اشـک خـيـز عـلـقـمه تا شامِ هلهله            بـا بـي کـسـِّي قـافـلـه هـمـراه می شود

شهر! آرامش بگیر، آهسته ترکت میکنم           چند سالی باتو بودم، رفع زحمت میکنم

در مقامم آیه های «هـل اتی...» آمد ولی           یک نـفـر بر پیکـرم باشد قـناعت میکنم

انتظار همسرم را می شکم اما بس است           ازهمان روزی که رفت احساس غربت میکنم

مثل هر روز خـدا رد سـلامـم می کـنـید           مثل هر روز خـدا با چـاه خـلوت میکنم

یاد آن لحن قنوت هر شب و روز شما...           همچنان بر مردم این شهر خدمت میکنم

آه، من رفتـم ولی ای قـاتـل زهـرای من           گریه تا مـرگم به یاد آن مصیـبت میکنم

چند خطی هم برای روضه اش می آورم           از همین جا قتلگاهت را زیارت میکنم:

«آه فـرزنـدم، تـرک برداشتـه لبهـای تو           اکبرم، آب گـلـو را با تو قسمت میکنم»

انـتـظـار مـنـتـقـم تـسـکـیـن قلبم می دهد           حیف دارم غیبتت را کم کم عادت میکنم!

جادۀ وصل عـلـی و فـاطـمه هموار بود           لـحـظـۀ پـرواز روح حـیــدر کـرّار بود

رنگ خون شد دستمال زرد بر پیشانی اش           یعنی اینکه جوشش زخم سرش بسیار بود

گوشۀ خانه به سر قـرآن گرفته زینـبـش           بر لبش امّن یجـیـب و ذکر استغفار بود

چند باری از سر شب تا سحر از حال رفت           گویـیـا آمــادۀ رفـتـن به ســوی یـار بود

بعد زهرا روز خوش هرگز ندیده مرتضی           در گلویش استخوان و بین چشمش خار بود!

یک نگاهش بر حسین و زینب و عبّاس بود           یک نگاه دیگرش هم بر در و دیوار بود

غصّۀ خانه نـشـینی و غـم سـی ساله اش           پیش چشمش میگذشت و غرق این افکار بود

مـاجـرای کوچه و روی کـبـود فـاطـمـه           مثل یک دیوار خانه بر سرش آوار بود

آنچه که شـیـر خدا را بر زمین انـداخته           ضربۀ تیغ عدو نه ... تیزی مسمار بود

آمد استقبال او با شـاخۀ گـل، هـمـسرش           روی دستش غـنچۀ شش ماهۀ خونبار بود

من مـنـتـظـر نـشـسـتـه ام امـا نـیـامـدی            تـنـهــاتـریـن مـسـافـر دنـیــا! نـیــامـدی

انبان به دوش هر شبۀ کوچه های شهـر            دیـگـر چـرا بـه دیــدن مـاهـا نـیـامـدی

اصـلا قـرار بود که بـابـای مـن شــوی            این چـنـدمـین شب است که بابا نیامدی

من روی دوش تو چقدر تاب خورده ام            رفـتـم ز شـانـه های تو بـالا…! نیامدی

بی دست های گرم تو بدخواب می شوم            کـابـوس دیـده ام هـمـه شـبـهـا نـیـامـدی

دیدم شکـسـته است ستـون های آسـمـان            مسجد، نـماز صبح، خـدایـا! … نیامدی

رفتی به سجده، بارقۀ تیغ و… بعد ازآن            محـراب غـرق خـون شد و بالا نیامدی

کـابـوس بود … من به خدا باورم نشد!            حـتـمـا دلیـل داشت که ایـنـجـا نیـامـدی

شب تا به صبح، خیره به در…منتظر شدم            چـشـمـم به در سـفـیـد شد اما نـیـامـدی

خاکم به سر، خدا نکند، خواب من مگر            تعـبـیـر می شـود که تـو بـابـا نـیـامـدی

از اشـک های گـوشـۀ چـشـمان مـادرم            پـی بـرده ام بـه حـادثـه ای تـا نـیـامـدی

آری درست بود… گـمـانم درست بود            ای وای از این مـصـیـبـت عـظمی …

وقت پــرواز آسـمـان شـده بــود           گـوئـیــا آخــر جـهــان شـده بـود

کـعـبـه می رفت در دل محـراب           لــحــظـۀ گــریــۀ اذان شـده بـود

کـوفـه لـبـریـز از مصـیـبـت بود           باد در کوچه نوحه خوان شده بود

شــور افـــتــــاد در دل زیــنــب           پــی بـابـا دلـش روان شــده بـود

در و دیــوار الـتــمــاسـش کــرد           در و دیــوار مـهـربــان شده بود

شــوق دیــدار حـضـرت زهــرا           در نـگـاه عـلـی عـیـان شـده بود

خار در چشم و استخوان به گلو           زخم، مهمان استخـوان شده بود

سـایـه ای شوم پـشت هر دیــوار           در کـمـیـن عـلـی نهان شـده بود

نـاگـهـان آسـمـان تـرک برداشت           فرق خورشید خون فشان شده بود

در نجف سـیـنه بیقرار از عـشق           گفت "لا یمکن الفـرار" از عشق

وقتی که با نان و نمک افـطار می کرد            انـگـار که بـا فـاطـمـه دیــدار می کـرد

هی شیر را از پیش خود میزد کنار و            هی دخترش باچشم تر اصرار می کرد

در آسـمـان انـگـار چیزی تازه می دید            با اشک دیده چشم را خـونبار می کرد

در خاطرش پیراهنی پر ماجـرا داشت            که این جهان را بر سرش آوار می کرد

امشب ز شبـهـای دگر مـظـلـوم تر بود            این را اذان، وقت سحر اقرار می کرد

دنیابرایش صحـنه هایی پر ز غم داشت            که هر سحر را مثل شـام تـار می کرد

این پیرمردی که غرورش را شکستند            انّـا الـیـه راجـعـون تـکــرار می کــرد

دلـتنگ محـسن بود این شـبـهـای آخـر            گریه به پـهـلو و در و دیــوار می کرد

قلاب در وقتی که بوسه زد به شـالـش            یاد غـلاف و زخـم دست یــار می کرد

از بسکه دلـتـنـگ نگـاه هـمـسرش بود            او ابن ملـجـم را خودش بیدار می کرد

هـمـراه زینب دختـرش مـحـراب کوفه            گـریـه بـرای حــیــدر کــرار می کـرد

خانه با رفتنت اینبار به هم ریخته است            شهر بی حیدر کرار به هم ریخته است
پـدرم نبـض زمـان بـودی و با رفتن تو            سحر و روزه و افطار به هم ریخته است

هرکسی دید پدر، حال مرا گفت به خویش:            دختر فـاطـمه بسیار به هم ریخته است
بـستـر خـالـی تو گـوشۀ این خـانه پـدر            علتی شد که پرستار به هم ریخته است
بـودنـت مـایـۀ آرامـش و آسـایـش بــود            حال با رفتن تو کار به هم ریخته است
حسن غـمـزده را بیشتر از زخـم سرت            قصه سینه و مسمـار به هم ریخته است
حرفی از کوچه نباید بشود پیش حسیـن            چونکه با گفتنش هر بار به هم ریخته است
صحبت از کوفه و بازار و اسیری کردی            ازهمان لحظه علمدار به هم ریخته است
گـفـتـه ای کـوفـه میارند مرا طوری که            همـۀ کوچـه و بازار به هم ریخته است

در ضیافت کـده ات باز مرا جا دادی            ســفره انــداختی و اذن «بفرما» دادی

دیده وا کردم و دیدم که در آغوش توام           مثل یک مــادر دلسوز به من جا دادی

کــرم ذاتی تو فــقــر مرا زائــل کرد           بنـده بودم که به من رتبه ی آقــا دادی

تا که محکم بشود رشتۀ وصل من و تو           وقت افطار وسحر فرصت نجوا دادی

طیب الله به این رحمت بی ساحل تو           قطــره بودم که مرا جلــوۀ دریا دادی

حاجت خواسته و حاجت ناخواسته را           همه را جمــع نمودی و به یکجا دادی

من فقط موقع افطار کمی تشنه شـدم           تو، به من اجــر جهاد شهــدا را دادی

شهدایــی که به ارباب تــأسّی کردند           شــهـدایی که کــرامات به آن ها دادی

یکی از آن شهدا ماه بنی هــاشم بود            قمری را که به اومنصب سقّا دادی...

ای وسعت بـهـاری بی انـتـهـای سـبـز            مـرد غـریـب شـهـر ولی آشنـای سبـز

روح اجابت است به دست تو بسکه داشت            بــاغ دعــای هر شب تو ربّـنـای سبـز

هر شب مدینه بوی خدا داشت تا سحر            از عطر هر تلاوت تو با صدای سبـز

سرسبزی بهشت خدا چیست؟ رشته ای            از بـالـهــای آبـیــتـان آن عـبــای سبـز

از لطف اشکهای سحر غنچه داده است            در دامن قـنـوت شبم این دعــای سبـز

کی می شود که سایه کند بر مـزار تو            یک گنبد طلا ئی و گلدستـه های سبـز

آن وقت تا قــیــام قـیــامت به لطـفـتان            داریم در بقیع تو یک کــربــلای سبـز

یا می شود دلم گل و خشت حــریـم تو

یا می شود کبــوتــر تو، یا کــریــم تو

تو ســرو قــامتی، تو سـراپــا ملاحتی            آقا تو حُـسـن مطـلـقـی و بی نـهـایـتـی

خاک زمین که عطر حضور تو را گرفت            از یــاد رفت قصـۀ یـوسف به راحـتی

یـاد پـیـامـبــر به خــدا زنــده می شـود            وقتی که گــرم ذکــر و دعـا و عـبادتی

حـتـمــاً برای خواهش دست نـیــازمند            دست تـو داشت پاسخ سبــز اجــابـتــی

وقتی میان معرکه شمشـیــر می کـشی            تنـهــا تویــی که مرد نبرد و رشــادتی

با تـیـغ ذوالفقار که در دستهای توست            بر پا شده به عرصه ی میدان قـیـامتی

بــر دوش سیــدالـشـهــدا بـود رایــتـت

عــبــاس بــود آیــنــه دار شـجــاعـتـت

خــورشیــد آســمــانی مــاه خــدا حسن            هـمـسـایــۀ قــدیــمـی دنیــای ما حسـن

پــرواز بـالـهــای خــیــالــی فــهــم مـا            کی می رسـد به اوج مـقــام شـما حسن

روشن ترین تـجـسـم آیات و سـوره ها            یاسین و قدر و کوثری و هل أتی حسن

صفین شاهد تو و شــور و حماسه ات            شیر دلـیـر بـیــشـۀ شـیــر خــدا حـسـن

الله اکــبــر تـو بـلـنـد اسـت وقـت رزم            آیـات فــتــح روز نـبــردی تو یا حسن

صـلـح شـکـوهـمـنـد تو هرگز نـداشتـه            چیزی کم از قیـامت کـرب و بلا حسن

صلحت حماسه بود نه سازش که اینچنین

شـد سـربـلـنـد پــرچــم اسـلام راستـیـن

در خانه  تو غیر کرامت مـقـیـم نیست            اینجا به غیر دست تو دستی رحیم نیست

تو سفره دار هر شب شهـر مدیـنـه ای            جز تو کسی که لایق لفظ کـریم نیست

از بسکه داشت دست شما روح عاطفه            شد باورم که کودکی اینجا یتـیـم نیست

جز سر زدن به خانة دلخستگان شهـر            کاری برای هر سحرت ای نسیم نیست

اینجا که نیست گنبد و گلدسته ای بگو            جـایی برای پَـر زدن یا کـریـم نیست؟

داغ ضریح و مرقد خاکیت ای غریب            امروزی است غربت عهد قـدیم نیست

با این همه غــریبی و دلتنگی ات بگو            جایی برای اینکه فدایت شـویم نیست؟

گل داشت بـاغ شـانـۀ تو از سخـاوتـت

آقا زبــانــزد هـمـه مـی شـد کـرامـتـت

اینگـونه در تـجـلـیِّ خـورشیــد وار تو            گــم می شـود ستــارۀ دل در مــدار تو

روشن شده است وسعت هفت آسمان عشق            از آفــتــاب روشن شــمــع مــزار تــو

بوی بهشت، عطر پر و بال جـبـرئـیل            می آورد نـسـیــم ســحــر از دیــار تـو

دلـهـای مـا زمـیـنـی و نـا قـابـلـنـد پـس            یـک آســمــان درود الــهــی نــثــار تو

هر شب به یاد قـبـر تو پر می زند دلـم            تـا خـلـوت سـحـرگـه آئــیــنــه زار تـو

تا که شـبـی بـیــائی و بـالی بــیــاوری           ماندیم مات و غـمـزده؛ چشم انتظار تو

بـالی که آشـنــای تو بـاشد ابــوتــراب!            یا وقف صحن خاکی و پر از غـبار تو

بالی که سمت تربت تو وا کنـیم و بعد            باشیــم تا هـمـیـشـه فـقط در کــنــار تو

با عطر یــاس تربت تو گریه می کنیم

آنجا فقط به غربت تو گــریـه می کنیم

چـشـمـی که در مصیبتتان تر نمی شود            شـایـسـتـۀ شـفـاعـت حــیــدر نمی شـود

چشم همیشه ابـریـتان یک دلیـل داشت            هر مـاتـمــی که مـاتـم مــادر نمی شود

مرهم به زخـمـهای دل پُـر شـراره ات            جز خاک چادر و پر معـجـر نمی شود

یک عمر خون دل بخورد هم کسی دگر            والله از تو پــاره جــگــرتــر نمی شود

یک طشت لخته های جگر پاره های دل            از اینکه حال و روز تو بهتر نمی شود

یک چیز خواستی تو از این قوم پُر فریب            گفتند نه .... کــنــار پـیـمـبـر نمی شود

گل کرد بر جنازة تو زخــم سـرخ تیر            هـرگـز گــلـی شبیه تو پـرپر نمی شود

پُـر شد مـدیـنـه از تب داغ غـمـت ولی            بـا کـربــلا و کـوفــه بــرابـر نمی شود

زینب کنار نیزه کشید آه سـرد و گفت:            سالار من که یک تن بی سر نمی شود

دیگر تـمـام قـامـت زیـنب خـمـیـده بود

از بسکه روی نیـزه سر لاله دیـده بود

گـفـتـنـد بـي بـديـلـي و ديـديـم بـرتـري            از هرچه گـفـتـه اند و شنـيـديم بهـتري

خُلق و جمال و خوي و خصالت محمّديست            آيــيــنــۀ تــمــام نــمــاي پــيــمــبــري

استـاد رزم توست عــلـي شــاه لافـتـي            آموزگــار قـاسـم و عـبـاس و اکـبــري

هم در زمان صلح، و هم روز جنگ و رزم            در هر دو حال، باز امامي و رهـبري

کــوريِ چـشــم طايفه ابـتـر و حـسـود            تو اولين پــيـالــه صـهـبــاي کـوثــري

با ديدن تو چــشــم همه مـات مي شود

زهرا پس از تو مادر سادات مي شود

ما کـيـسـتـيـم ســائـل دسـت کــريــم تو            ما کـيـسـتـيـم ريــزه خـوران قــديـم تو

تو ســفــره دار سـفـرۀ ماه ضـيـافـتــي            ما مـيـهــمــان دائـم خــوان نــعــيــم تو

دشـنــام داده‌انـد و تو اکــرام کــرده اي            بي انـتـهـاست رأفـت قـلـب رحــيــم تو

تو ســايــۀ سرِ هــمــۀ عــالــمــي ولي            بي زائر است و سايـه ندارد حــريم تو

حتي نوادگــان تو صاحب حــرم شدنـد            جانم فــداي حـضـرت عبدالـعـظـيـم تو

بر ما کــرم نما که گــدائـيــم، يا کريـم

ما يــاکـريــمِ بـام شـمـائـيـم، يا کــريـم

تا آفــتــاب روز جــمــل آشــکــار شـد            تيغ حـسـن بُرنده تر از ذوالـفــقــار شد

سربند يا عــلي به سرش بست مجـتبي            با ذکر فـاطمه به روي زين ســوار شد

فريــاد زد اَنَا بنُ عــلـي فــاتــح حُـنـين            فريـادِ يـک سـپــاه، فــرار الـفــرار شد

با هـيـبـتـي تمــام به اسبـش نـهـيب زد            يک لشکر از يسار و يمين، تار و مار شد

تيغي به دست و پاي شتر زد که ناگهان            فتنه گر جمل به زمين خورد و خـوار شد

فــرزنــد آفــتــاب، بـجـز اين نمي شود

شــاگــرد بــوتــراب بجز اين نمي شود

اي آفـتــابِ روشـنِ شـبـهـاي فـاطـمــه            گيسو کمند خوش قد و بالاي فـاطـمــه

تو آمــدي و حــيــدر کــرار شــد پــدر            خنده نشست بر روي لـبـهـاي فـاطـمه

دُردانـۀ نــبــي، پـســر ارشــد عــلـــي            عشق حسين، يوسف زيـبـاي فــاطـمـه

اي هــمــره هـمـيـشـگـيِ مــادر و پدر            تنها توئي، تو مـحـرم غـمـهاي فـاطمه

با ما بگو چه کرد عــدو بـين کوچه ها            شـيـواتـريـن جــواب مـعـمـاي فـاطـمه

دستي ميان کوچه غرور تو را شکست

نامرد بي هوا زد و مادر زمين نشست

سروده دل غزلي را به رنگ چشمانت            به رنگ آبي رنگـيـن كـمـان رضوانت

دراين سپـيـده دمانِ بهـار پـرور عـشـق            نـشـسـتـه مـرغ خـيـالـم درون ايـوانـت

چه نغمه هاي لطيفي به گوش جانم خورد            بـبـين كه بـلـبل طبعم شده غزل خوانت

ضريح دست كريمت به رنگ سبز سخا            هزار حــاتــم طايـي فـقـيــر احـسـانـت

به اين كوير نيازي كه پيش راه شماست            دوبــاره جـان بـده با چند قطره بارانت

رسـيـده نـيـمـۀ ماه ضـيـافـت و هـمگي            به دور سـفـرۀ فـضـلـت شـديـم مهمانت

امــيــر کـشـور دل، پـادشــاه آيــنــه هـا            كـنـار كــاخ تو جـبـريـل گشته دربـانت

ميان بـازي چـوگـان عشق دست تــوأم            بزن هر آنچه كه خواهي به گوي ميدانت

چقدر سجده به جا آوري! امام خـشـوع            خــداي عزّ و جل گـشـته مات عـرفانت

وضو گرفتي و از ترس حق تنت لرزيد            هزار عـابـد و عــارف شدند حـيـرانـت

تـمـامي گره هايي كه خـورده در كـارم            دوبــاره بــاز شود با نـسـيــم دسـتـانـت

غــروب يـاس كـبـود مـديـنــه را ديدي            فداي موي سپيد و دو چــشــم گـريـانت

در ساحل زیبای دو دریاست ظهـورت           ای هر دو جهان مست تو و ساغر نورت

افطارِ علی بوسه‌ای از جام دو چـشمت           کوثر سر ذوق آمده از مستی و شورت

با پای پـیـاده نـرو ای قـبـلـه! تو بنـشین           تا کعبه سـراسـیـمه بیاید به حـضـورت

در کوچه، دلِ مردۀ من منـتـظر توست           تا زنده شود رقص کنان، وقت عبورت

از دست تو نان داشت عجب عطر عجیبی           این شعلۀ عشق است مگر زیر تنورت

چون لوح و قلم مستم و صد بار نوشتم:

دلــدادۀ آقــــای جـــوانــان بــهــشــتـــم

دیـدنـد جـوان گشته و بـاز آمده حـیــدر           از مـیـمـنـه تا مـیـسره مبهوت تو لشکر

توفانی و چون برگ در اطراف مسیرت           از اهل جمل ریخته بر روی زمین سر

یک سوی تو ماه آمده یک سوی تو خورشید           به به! به شکـوهت وسط این دو بـرادر

از آخـرِ صف سـر زده تـیـغ تو به اول           از اول صف کشتـه نـگــاه تو به آخــر

راضی است علی پس همه اعمال دو عالم           با ضـربـت یـوم الـجـمـلـت گشته برابر

این نیز هم از برکت دست تو کریم است

در طعنۀ آن هر دل بی عشق سهیم است

ایـنـگـونه اگر مست ترین مست جهـانم           شور حـسـن ابن عـلـی افـتــاده به جـانم

جا نیست بنـوشـم، به سرم بـاده بریـزید           تا غــرق شراب آیـۀ تـطهـیــر بخـوانـم

افـتـادم ازآن رویِ پر از نــور به سجده           بند آمد از آن زلـفِ پُـر از تاب؛ زبـانـم

خوب است پدر! با تو یتیمی، اگر امشب           با دست کـریـمـت بــدهــی لـقـمـۀ نـانم

ای ساقی افلاک که خاکی است مزارش

ای صاحب صحنی که شراب است غبارش

ای گوهر ظاهر شده از قـلـب دو دریـا           شـاهـیـن نـشـسـتـه به ســر شانـۀ طاها

ای شیر که جنگاوریت رفته به حـیــدر           ای ماه که نازک دلیـت رفته به زهــرا

ای نـیـمـۀ گـم گـشـتـۀ مــاه رمـضـان‌ها           در روشــنــی مــاه تـمــامت شده پـیــدا

از روز ازل نور تو در عرش خدا بود           تا سـیـر بـیـایـنـد مـلائـک بـه تـمــاشــا

آیـیــنـۀ ذاتــی تو و مـعـبــود صـفــاتـی           گـشـتـنـد به دور قــد و بـالای تو اسـمـا

سلطان کــرم نیست مـگـر نـام تو، آخــر

در کوچه فقیری است؛ کجا پس بزند در

نـذری کـنـید تا که دمی با خــدا شـویم            از این قفس که ساخته شیطان رها شویم

باری که روی دوش گرفـتـیـم از گـناه            روی زمـین گـذاشـتـه و با صفـا شویم

امشب شب در آمدن ماه فـاطـمـه است            دیگر بس است باید ازاین خواب پا شویم

تا نیمه های ماه دگر صبرهم بس است            راهی بیت حـضـرت خـیـرالـنسا شویم

بـایــد هــزار ســال عــبــادت کـنـیـم تا            از ســائـلان واقــعــی مـجــتـبـی شویم

آقــا عـنـایـتـی کن از این تـن در آمـده            قــدری تو را صدا زده تا بی ریا شویم

قــدری به ما نـگــاه کـن آقـا که تا ابــد            گـنـدم فــروش صحن نـگـاه شما شویم

امـشـب به یـمـن آمـدنـت دست ما بـده            آن باده ای که بر کـرمت مـبـتلا شـویم

حُـسـنـت مرا مـقـیــم سـرِ دار می کـند

امشب عــلــی ز لعـل تو افطار می کند

وقتی تو را ز عــرش فـراتـر گـذاشتند            یعنی به روی دست پـیـمـبـر گـذاشتـنـد

در راه تو تــمــام خــلائـق نـشـسته اند            دل بــرده ای که نام تو دلـبــر گـذاشتند

ماهی نبود تا که در این مـاه گــل کـنـد            اینجـا تو را به دامـن مـادر گـذاشـتـنـد

خورشید را به امر خــدا مثل هدیه ای            یک گوشه پیش هـدیه حـیــدر گـذاشتند

تا این که حـاجـت دل عــالــم روا شود            هـفـت آسمان به پای شما سر گذاشتـند

امشب برای شادی زهــرا و مـرتـضی            تاجی به روی فرق تو از زر گـذاشتند

این افـتـخــار ماست که با مـقــدم شـما            ما را در آسـتــان تو نــوکـر گـذاشتـنـد

با بودن تو فاطمه حس کرد مادر است

یعنی که اولین پسر چـیـز دیـگـر است

با مــقــدم تو دیــن خــدا زنــده میـشود            مــاه خــدا کــنــار شـمــا زنــده میشود

ماه مبارک است در این نیمه های شب            با مــقــدم تو حــال دعــا زنــده میشود

امشب که فـاطـمـه به تو لبخند میـزنــد            شـهــر مدینه غـرق صـفـا زنده میشود

آقا خوش آمدی که در این لحظه های خوش            سـلـول هـای مُــرده مـا زنــده مـیـشـود

امشب تو آمدی و نـبــی گفت با عــلـی            یک ضلع از حـدیـث کـسا زنده میشود

وقتی شروع نهضت ارباب با شماست            با تو حسین و کرب و بلا زنده میشود

چـشـمان تو به چشم علی تا که وا شده

از آن به بـعــد نام شما مـجـتــبــی شده

شـوری میـان سیـنـۀ من پا گرفته است            عشقی میان قلب و دلــم جا گرفته است

مثل علی ست با نمک است و خدایی است            قنداقه ای که حضرت زهرا گرفته است

گـویــا دوبــاره مــوقــع افــطــار آمـده            با بوسـه ای که از لـبش آقا گرفته است

او که کریم خانۀ زهــرا و حـیدر است            رونق ز کار و بار مسیـحا گرفته است

از سوی جـنـت آمده یا از ســوی خــدا            دسته گلی که حضرت موسی گرفته است

مـعـمــار گـاهــواره او دست جـبـرئیل            یعنی که کارعشق چه بـالا گرفته است

یوسف رسیده است به پـابــوسی حـسن            مجنون شده است و دامن لیلا گرفته است

با چشم خود دل از همه دل ها ربوده است            این ارث را ز اُم ابـیـهــا گـرفـتـه است

آنقـدر بیت حضرت زهــرا شلـوغ بود            یک هفته است نوح نبی جا گرفته است

ای بـرکـت هـمـیــشــه افطار ما حـسن

خوش آمدی به خـانه صدیـقــه یا حسن

از بس که مثل حضرت زهرا منور است            مستـنـد اهل خانه به قدری معطر است

حیدر ز شوق، محو تماشای روی اوست            گفتم که گفت فاطمه، او چیز دیگر است

گـفـتـه نـبـی عـقـیـقـه کند زودتر عـلـی            آنـقـدر روی دلـبـر نـوزاد محشر است

کی گفته است این که حسن مرد جنگ نیست            نیزه به دست حضرت فتاح خیبر است

گـفـتـنـد نیست آشنــا با فــنــون جـنـگ            جنگ جمل رسید همه دیدند حیدر است

با ضربه اش چو عایشه را زد به روی خاک            دیـدنـد مـسـتـحــق صد الله اکـبـر است

وقـت نـمــاز کـنــده شـود از دل زمین            بیخود نبوده است که او مست کوثر است

درحلم و در عبادت و در سجده های شب            هم مثل مرتضی ست وهم چون پیمبراست

این را بدان کسی که به تن فخر میکند

محشر خدا به خلق حسن فخــر میکند

مظـلـوم تـر ز حــیــدر کــرار یا حسن            ای نیمه شب به دوش شما بـار یا حسن

ای صاحب تمام مکــاتـب، امام عـشق            استــاد درس رزم عـلـمــدار یا حـسـن

ای قـبـلـه گـاه خلق دو عـالـم بـقـیـع تو            ای از دل شـکـسـتـه خـبـردار یا حسن

پـیـری زود رس ز چه آمـد ســراغ تو            از غصه های کوچه عــزادار یا حسن

ای زیر بار تهمت و دشنام بـیـن شهـر            ای از تـمـام شهـر طـلـبـکـار یا حـسن

آقا شـنـیـده ام که قـدت را شـکـستـه اند            وقتی که سوخت آن در و دیوار یا حسن

آقا شب ولادت و روضـه حــلال کــن

این روضه را زمینه عشق و وصال کن

هـمـدم یــار شدن دیــدۀ تـر مـیـخـواهـد           پیر میخانه شدن اشک سحر میـخواهـد

عاشقی کار دل مصلحت اندیشان نیست           قــدم اول این راه جــگــر مـیـخــواهــد

بال و پرهای به دور و بر شمع ریخته گفت:           بشنود هرکه ز معشوق خـبـر میخواهد

هرکه عاشق شده خاکستر او بر باد است           عاشق ازخویش کجا رد و اثر میخواهد

هنـر آن نیست نـسـوزی به میــان آتش           پر زدن در وسط شعـلـه هـنر میخواهد

در ره عشق طلا کردن هر خاک سیـاه           فقط از گوشۀ چـشـم تو نظر میـخـواهد

ظرف آلوده ما در خور صهبای تو نیست           این ترک خورده سبو رنگ دگر میخواهد

زدن سـکـه سـلـطـانـی عــالــم، تــنــهـا           یک سحر از سر کوی تو گذر میخواهد

تا زمانی که خـدایـی خــدا پا بر جاست

پرچم حسن حسن در همه عالم بالاست

در کرمخانه حق سفره به نام حسن است           عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حرم شد که بدانند همه مادری است           ورنه در زاویه عرش مقـام حسن است

بس که آقاست به دنـبـال گــدا می گردد           ناز عـشاق کشیدن ز مــرام حسن است

دست ما نیست اگر سیـنه زن اربـابـیــم           این مسلمانی ایران ز کـلام حـسن است

هرکه خونش حسنی شد ز خودی حرف شنید           غربت از روز ازل باده جام حسن است

حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین           هرحسینیه که بر پاست خیام حسن است

او چـهــل سال بــلا دیــد بـمـانـد اسلام           صبر شیــرازه اصلی قـیـام حـسن است

ما گــدائـیــم ولی شاه کــریــمــی داریم

هرچه داریم ز تو یــار قـدیــمی داریـم

تا خــدا با همه حُـسن خود املایت کرد           چون جلالیت خود آیت عـظـمـایت کرد

تا که درصورت تو عکس خودش را بکشد           همچونان روی نبی این همه زیبایت کرد

تا که قرص قمر ماه عــلــی کـامـل شد           پرده برداشت ز رخسار و هویدایت کرد

تا ثمر داد نهـالی که خــدا کـاشـتــه بود           باهمه جلوه تو را شاخه طـوبـایـت کرد

ریخت آب و سرمشک از کف هر ساقی رفت           بسکه مستانه و مبـهـوت تمـاشایت کرد

تا که اثبات شود بر همگان ابتر کیست           پـســر ارشــد صـدیـقــۀ کـبـرایـت کرد

تاشوی بعد عـلـی مـیـر بنی هـاشـمـیان           صاحب صولت و شخصیت طاهایت کرد

بسکه ذات احدی خاطر لعلت میخواست           شیر نوش از جگر حضرت زهرایت کرد

با تو سرچشمه کـوثـر شده زهـرا یاهو

کوری خصم تو؛ مادر شده زهـرا یاهو

انقـطـاع تو زِ هر ســوز و گدازت پیدا           فـاطـمـی بودنت از راز و نـیـازت پیدا

سر سجاده تو گوشه ای از عرش خداست           سیر عـرفانی ات از حال نـمـازت پیـدا

هـر که آمــد به در خــانــۀ تو آقــا شـد           هرچه جود و کرم از سفره بازت پیـدا

گـریـه دار است چرا زمـزمـۀ قــرآنـت           حزن زهراییت از صوت حجازت پیدا

آتشی بر جگرت مانده که پنهان کـردی           ولی آثارش ازین سوز و گـدازت پیـدا

وارث پـیــر مـنـاجــاتی نـخـلـسـتــانــی           این هم از نــالــۀ شبـهــای درازت پیدا

محـرم مـادری و از سر گیـسـوی سپید           درد پـنـهـانی و یک گوشه رازت پـیدا

کاش مـهـمـان تو و چـشـم پر آبـت باشم

روضه خوان حرم وصحن خرابت باشم

روح تـطـهـیـر کجـا وسـوسۀ ناس کجا           دلـبـری پــاک کجا خـدعــۀ خنّاس کجا

خون دلها وسط تشت به هم می گـفـتـند           جگری تشنـه کجا سـوده الـمـاس کـجـا

در چهل غمی که جـگــرت را سوزاند           ضرب دیوار کجا برگ گل یــاس کجا

خانه ای سوخته و دست ز کــار افـتاده           ورم دست کـجـا گــردش دسـداس کجا

ای کفن پاره شده عـلـقـمـه جایت خـالی           بـوسـه تــیــر کـجـا سیـنـۀ عبـاس کجـا

داغ عـبـاس چه آورد ســر اهـل حــرم           غارت خیـمه کجا جوری اجـنـاس کجـا

چون دل سوخـته و جـگـرم می سـوزد

تن و تابوت تو را تیر به هـم می دوزد

ای امـتـداد سـورۀ کـوثـر خـوش آمدی           ای روشنای قلب پـیـمـبـر خوش آمدی
آییینه دار حضرت حـیدر خوش امدی           کوری چشم دشمن ابـتـر خو ش آمدی

از مـقـدم تو فـاطـمه مــادر خطاب شد 
لـفظ ابـوالحـسـن لـقـب و بـوتـراب شد 
پهن است ابـتــدای کوچه بـساط گدائیم           با تو به سر شده است غــمِ بی نـوائیـم
از بــرکت دعــای شـمــا من خـدائـیـم           بــا لـطـف تــوست اگــر کــربــلائـیــم
گیریم مرد شامی آمده اینـجا نگــاه کن 
دست مرا بـگـیـر مــرا سر به راه کن 
مـا خـانـوادتــاً هـمـگــی نــوکــر شـمـا           تو خـانـوادتــاً، مـسـیـحـا، گــره گـشـا
من بـا قـبـیـلـه ام، گــدایــان مـجـتـبــی           تو با عـشـیـره ات، عـزیـزان قـلب ما
یــا ایـهـا الــکـریــم بــده روزی مــرا 
هرگز نـدیـده ایم که تو رد کـنـی گــدا 
یک روز می رسد حرمت را بنـا کنیم           با طرح و نقشه های حـریـم رضا کنیم
صـحـنـت زُمـرّد و گـنـبـد طـلا کـنـیـم           بعـدش نـشـسـتـه در حــرم تو صفا کنیم
در وصف و شرح حال تو این کامل است و بس 
شاگرد مکتب تو ابوفاضل است و بس 
مرد جـمـل دلاوریت حـیرت آور است           تکبـیـرهای حیدریت حیـرت آور است
رزم آوری و برتریت حیرت آور است           با یک سپاه برابریت حـیـرت آوراست
خـتــم به خـیـر قـائـلـه فــرما اراده کن 
آن فـتـنـه را بگیر و ز اشـتـر پیاده کن 
روشن کن و بگو خواص را نفاق چیست؟           آقا بگو که بـیـن گــذر اتـفـاق چیـست؟
آتش کشیدن دل یاس های باغ چیست؟           آقا بگو که درد کدام است و داغ چیست؟
ای کوه صبر، حضرت سردار بی سپاه
من آه می کشم زغمت ..... آه پشت آه

حس خوبی ست که امشب به زبان آمده است          در تـن عـاطـفـه ام، بـاز تـوان آمده است

به چه فرخنده شبی و چه مبارک سحری          که درآن عطر خوش خوش نفسان آمده است

چه نـشـسـتـی که درِ میـکــده ها باز شده          آی مـسـتـان خــدا پـیــر مغـان آمده است

بی نـصـیـبـم مــگــذارید ز جــام کــوثــر          حال که صحبت مستی به میان آمده است

روزه دارانِ شبِ پـانـزدهـم مــژده دهـیـد          نـمــکِ ســفــره مــاه رمضـان آمده است

سفره تکمیل شد و بزم خـدا کـامـل گشت

سـورۀ قــدر شب پــانــزدهم نـازل گشت

فصل تنهایی زهرا و عـلی سر شده است          شب این شهر چنان روز منور شده است

زودتـر از هـمـه مـژده بـه پـیـمـبــر دادند          نـوه ات آمده و فـاطـمــه مـادر شده است

نمک از روی تو می ریزد و خرمای لبت          رطب سـفـره افـطـار پـیـمـبــر شده است

طـعـم چـشـمــان بهاری تو ای روح بهار          مـیـوۀ نـوبـر هر روزۀ حـیـدر شده است

سفره مـاه مـبــارک، بــرکت دارد، لـیک          با قــدم های شما با بـرکـت تـر شده است

چه اسیر و چه فقیر و چه یـتـیــم آمده اند

بـر در خــانــۀ اربــاب کــریــم آمـده انـد

پادشاهیِ تو و من نـیــز همان مسـکـیـنی          که به جز عشق تو در سیـنـه ندارد دینی

قدمت بر سر چـشــمم اگر ای مرد کریم          سـحــری هم به کـنـار دل من بـنـشـیـنـی

مـسـتـجـاب است دعــای من آلــوده اگـر          پــای هر بـرگ دعــا از تو بود، آمیـنـی

به صف مـشـتـریـانـت نظـر اندازی، گر          ته صف یـوسـف دل باخته را می بیـنـی

کوه کن می شوم از شوق شکر خـندهٔ تو          آب افـتــاده دهــانــم چـه قــدَر شـیـریـنی

ای که بر خـیـل جـوانــان بـهـشـت آقایی

اولــیــن ســیــد آل عـــلــی و زهــرایــی

حسنی، چون که از احسان خـدا بودی تو          مـیــوۀ عــرشــیِ پـیـغـمـبــر ما بـودی تو

لـقـب سبــزتــرین نــور بــرازنـدۀ توست          قد یک عرش پر از عشق و صفا بودی تو

چـنـد بــاری همه دارایی خود بـخـشـیدی          از ازل در کــرم، انـگـشـت نما بودی تو

شـبـی افـطـار بـیـا خانـۀ ما مـهـمان باش          چون که هـمـسـفــرۀ بزم فـقــرا بودی تو

اهــل این خــاک نـبــودی و نگـفـتـی آخر          مــرد خــاکــی زمین اهل کجـا بودی تو؟

مــاورای هــمــه افــکــار نــگــاه تو بُـود

آخــر عـــرش خــــدا، اول راه تــو بــود

گــاه سـوگـنــد خــدا گشتی و انجیر شدی          گــاه با آیــۀ طـفـلـیـن تو تـفـسـیــر شــدی

گــاه با صـلــح زدی در دل دشـمـن، تنها          گاه در جنگ جمل دست به شمشیر شدی

زانو از غم به بغل گیری و سر بر زانـو          به گــمــانــم دگر از زندگـیـت سیر شدی

آه، آقــای غــریــبــم چــه بــه روزت آمد          چه شد آخر که تو در کودکیت پیر شدی؟

قاب شد در نـگـهـت چهره یــاس نـیــلـی

زده چـشـمـان تـو را بــرق شدید سیـلــی

دلم از وحی نگــاه تو مسلمان شده است           خــم ابــروی شـما آیـۀ قـرآن شده است

من غزل از تو نگویم که کمیتم لنگ است           از کرامات تو دعبل شدن آسان شده است

تـار گـیـسـوی تو مانند ضـریحی تا اوج           که شـفـا خانـۀ دلهـای پریشان شده است

اسم اعظم که بر انگشتری ات هست نگین           هر که آموخته یکباره سلیمان شده است

پس کرامات تو تا هست چه غم وقتی که           کافری از سر لطف تومسلمان شده است

من که یک عمر مسلمان تو هستم دیگر           عجبی نیست بگویید که سلمان شده است

یک نـفــر آمده ایـنـجــا به امـیــد کرمت           یک نفر آمده و دست به دامان شده است

پــدرت گـفـت بـیــایــیــم در خــانـۀ تـان           سائل این بار سفارش شده مهمان شده است

من چرا سـائـل این در نـشــوم وقـتی که           مهر تو شامل سگهای بیـابـان شده است

ما هـمـه ریــزه خور ایل و تبارت هستیم           لاجرم روزی ما سفرۀ خوبان شده است

این فقط گوشه ای ازمهر دوچشمان شماست           سید ری هم اگـر راهی ایران شده است

ما را غــلام کــوی حـسـن آفـریــده اند            مبـهـوت و مـات روی حسن آفـریده اند

ما را پـیـالـه نـوش شرابش رقــم زدند            مست از خم و سبـوی حسن آفـریده اند

خورشید را به این همه نقش و نگارها            از طلعـت نـکــوی حــســن آفـریده اند

روشن ز نور روی مهش گشته روزها            شب را اســیــر مـوی حسن آفـریده اند

آری ز مقدمش همه جا بوی گل گرفت            گل را ز رنگ و بوی حسن آفـریده اند

از انبیاء و اولیا همه را صف به صف ببین            مدهوش خُـلـق و خوی حسن آفریده اند

مـیـل نــگــاه هر چه گــدایـان شهر را            ولله سـمـت و ســوی حـسن آفـریده انـد

من و ماهی که سرتا سـر خدایی است           من و ماهی که پــایــان جدایی است

مــن و مـهــمـانـی قــرآن و عــتـرت            که ثـقـلـیـن نبـی در حق نمایی است

نمی دانــم چــه کـس کــرده دعــایــم            که هر چه دارم از فیض دعایی است

کــنــم تا ایـنـکـه جــبــران گــذشـتــه            وجــودم طالب فیض و عطایی است

تـوکــل بـر خــدا کــردم که گـفـتــنـد            بیا امشب که عـیـد مـجـتـبـایـی است

خـــدا بــاب کـــرم را بـــاز کــــرده

گـنـه بـخـشــی ز نــو آغــاز کـــرده

خــدا تـفـسـیــر کــوثــر کـرده امشب            عجب لـطـفـی مـقــدر کــرده  امشب

به زهــرا نــام مــادر را عـطـا کـرد            گــلــی تـقـدیــم حــیــدر کـرده امشب

بـه رغــم طـعــنـۀ دشــمـن خــداونــد            گــلـی را زیـب کـوثــر کـرده امشب

بــرای شــرح اســـم یــا کــریــمــش            به دنـیــا لطف دیــگــر کـرده امشب

حـسـن را ســفــره دار خــانــۀ خـود            خــدا تا روز مــحــشــر کرده امشب

حـسـن آمـد خــدا مــــعروف گـردیـد

به احـسـان و کـرم مـوصـوف گردید

حسن را بـایـد از قــرآن شــنــاســیـم            به بطنِ کـهـف و الـرحـمـن شنـاسیـم

حسن را باید از کــوثــر، نباء، نــور            ز بـسـم الله تــا پــایــان شــنــاســیــم

حـسـن که ســورۀ الــمــومنـون است            امـیــر جـنـت و رضــوان شـنـاسیــم

حـسـن را وقت سـفــره پـهــن کردن            که دارد دسـت پـر احـسـان شنـاسیـم

حسن که در جـمـل حیـدر ترین است            چو رعد و بـرق بر عـدوان شنـاسیم

حـسـن را زیـنـب کــبــری شــنــاسـد

نــبــی و حــیــدر و زهــرا شــنـاسـد

نـبـی گـویـد لب خـنــدان حسن جــان            زنــد بــوسـه بگوید جـان حسن جان

به لـبـخـنــدی مــلــیــح و مــادرانـــه            بـگــویــد بــانــوی قــرآن حسن جان

عــلــی ما بـیـن شُــکــر حق تــعـالی            بـگــویــد با دل شــادان حـســن جـان

مـلائـک هـمـره جـبـریــل گــفــتــنــد            به قربان تو انس و جـان حـسن جان

شــده تــسـبـــیــح و ذکــر مــا تـــولّا            چه در ظاهر چه در پنهان حسن جان

حسن جان ای حسن جان روزی ماست

که بـیـن ذکـرها این ذکــر احـلاسـت

حـسـن سـبــزی بــاغ مـصـطـفی بود            که از ما قـبـل خـلـقـت مـجـتـبـی بود

و مــا ادرک مــا لــیــلــه شـنــیــدی؟            حـســن قــدر شـب قــدر خــدا بـــود

سـحــر با مــادرش میــرفـت سـجـده            هـمـیــشــه مــحــرم خـیــرالـنـسا بود

کــنــار مــادر خــود در مــنــاجــات            به هـنـگــام قـیــامــش روی پــا بـود

ورم مـــیــکــــرد پــــای اُم زیـــنــب            حـسـن هم نـاظـر آن صحـنـه هـا بود

حـســن کــه کـردگـار دلــبــری بــود

قــســم بر روی مــاهش مــادری بود

حـسـن مـیـخــانـه در مـیـخـانــه دارد            دوصـد مـسـت به کـف پـیـمانـه دارد

هـمـانـکـه هر کسی که شد حـسـیــنی            ز لـــطــف او دل دیــــــوانــــه دارد

خــودش فــرمــود: زوار حـســیــنــم            بــدانــد پــهــلــوی مــن خــانــه دارد

کــریــمــی که هــنــوز اندر مــدیــنه            عـطــا بــر هــر گــدا مــردانــه دارد

به شهر مــادرش که بی مــزار است            حــرم دارد؟ نــه یـک ویــرانــه دارد

الــهــی مــرقــدش را مــا بـســازیــم

که تا محـشـر بر این خـدمت بـنـازیم

وقتی پدرت حضرت حـیـدر شده باشد            باید که تو را فـاطـمـه مـادر شده باشد

جـد تـو نـبــی بود نه ایـنـطــور بگویم            شک نیست که جد تو پیـمبر شده باشد

جـز بـر در این خـانـه نـدیـدیـم امامت            تـقـسـیـم مــیــان دو بــرادر شـده باشد

خورشید سفالی است که در سیر جمالی            از بوسه بر این گونه مـنـوّر شده باشد

ای حوصلۀ محض چه تشبیه سخیفی است            با حِـلـمـت اگر کــوه بـرابـر شده باشد

با اینکه قضا دست تو را بست ندیـدیم            جز آنچه بـخـواهـی تو مقدر شده باشد

از عمر تو یک روز جمل آیه فتح است            با صـلـح اگـر مابقی اش سر شده باشد

فریاد سکوت تو چه آهنگ رسایی است            شاید پس از آن گوش جهان کر شده باشد

روزی که به اعجاز تو مبهـوت بمانند            شک ها همه تـبـدیـل به باور شده باشد

خون جگرت ریخت نه در تشت که در دشت            داغ گل سرخیست که پـرپـر شده باشد

آن چشم که گـریان نشود روز قـیـامت            چشمیست که از غصه تو تر شده باشد

بـو می‌کـشم ایـام تو را بایـد از اخـلاق            یک تـکـۀ تـاریـخ مـعـطّـر شـده بـاشـد

در مکتب تو رشد سریع است عجب نیست            فـرزنـد تو هـم قـامت اکـبـر شده باشد

باور نتوان کرد که خـاکیست مـزارت            جز آنکه ضریح تو کـبـوتـر شده باشد

ای جان علی ریشه غـم را بکن از دل            هر چـنـد که اندازه خـیـبـر شـده باشـد